01.04.2014

02.04.2014

Tym razem pragnę przedstawić coś całkowicie innego. Otóż ostatnimi czasy zaczęłam korzystać z Twittera. Nadal uczę się co i jak, bo zawsze była to dla mnie czarna magia. Jednak już teraz pragnę Was zaprosić do obserwowania mnie. Okazuje się, że wielu blogerów posiada tam konto, aż nie mogłam w to uwierzyć. Sądziłam, że aż tam blogosfera nie dotarła - myliłam się :)

W każdym razie pragnę podzielić się z Wami linkami do portali i tym podobnych, gdzie możecie mnie znaleźć :) Powoli zabieram się za tworzenie swojego kanału na YT, jeśli mi się uda pierwsi się dowiecie! 

Twitter: https://twitter.com/Pure0View

Instagram: http://instagram.com/adrianna_olczak

Facebook: https://www.facebook.com/recenzjeBezimiennej

Tumblr: http://pure0view.tumblr.com/

Liczę, że również podzielicie się ze mną swoimi linkami, żebym mogła Was zaobserwować :)

Dom jest miejscem, w którym czujemy się najbezpieczniej. To nasze terytorium i znamy je bardzo dokładnie. Wiemy, który kafelek się rusza, w którym miejscu skrzypi podłoga. Naturalną rzeczą jest, że właśnie tam się chowamy, to nasza duża skrytka i powinna ochronić nas przed każdym możliwym niebezpieczeństwem. Jednak książka Simone Van Der Vlugt ukazuje jak bardzo się mylimy. Czasem nasz własny dom staje się więzieniem, a ucieczka jest niemożliwa.

Lisa zamieszkuje wraz ze swoją córką Anouk domek na uboczu. To spokojna okolica, gdzie rzadko kiedy ktoś zagląda. Jednak Jego coś tutaj przyciągnęło. Gdy Lisa rozwiesza pranie i poddaje się codziennym porządkom, nieznany mężczyzna wchodzi na jej terytorium, a dom zmienia się w miejsce tortur. Wszystko prysło jak bańka mydlana. Kobieta za wszelką cenę chroni swoje dziecko, nieważne czego miałaby dokonać. Czy kiedykolwiek uda im się uciec? Pokonać oprawcę? Mężczyzna ma nad nimi dużą przewagę, a matce i córce pozostaje czekać na ratunek.

Historia Simone Van Der Vlugt porusza ciężkie tematy chorób psychicznych, morderstw, walki o przetrwanie i chronienie swojego potomstwa. Wszystko opisane jest w sposób bardzo emocjonalny i wiele scen powodowało u mnie ściśnięcie żołądka. Bałam się razem z bohaterkami i liczyłam, że uda im się uciec i pokonać złoczyńcę. Nie mogłam oderwać się od lektury, przez co "Bezpiecznie jak w domu" zajęło mi tylko kilka godzin. Naprawdę ciężko odłożyć tę książkę na bok - czytelnik po prostu musi wiedzieć co dalej. 

Można powiedzieć, że powieść podzielona jest na dwie części, z jednej patrzymy na Lisę i obserwujemy jej poczynania, z drugiej na Sentę, która jest jedyną deską ratunku. Tylko dlaczego nie powiadamia policji? 

"Bezpiecznie jak w domu" wstrząsnęło mną. Autorka sprawiła, że poczułam się jakbym stała twarzą w twarz z napastnikiem. Mimo prostego języku potrafiła przekazać wszystko w bardzo dobry sposób. O tego typu książce nie możemy powiedzieć, że miło spędziliśmy przy niej czas, nie możemy użyć wielu określeń, które najczęściej znajdują się w recenzjach. Tak naprawdę nie wiem co należy napisać. Polecam "Bezpiecznie jak w domu", ponieważ historia Lisy i Anouk jest naprawdę warta zainteresowania. 

Ocena: 7/10

Za książkę dziękuję wydawnictwu Feeria:

24.04.2014

Jeśli śledzicie moją stronę na facebook'u znacie powód mojej niskiej aktywności w blogosferze. Trochę się tutaj pokręcę i to wszystko. Aktualizując: kończę I tom "Lalki" Bolesława Prusa, czeka mnie jeszcze II, tym samym ostatni. Oznacza to powrót do Was, wraz z nowymi recenzjami. 

Jak już wspominałam o pisaniu to pociągnę ten temat dalej, ponieważ właśnie o tę czynność, choć nie tylko, chodzi mi w dzisiejszym poście. Chciałam poruszyć tę sprawę już jakiś czas temu, jednak nigdy nie było okazji, lub zbytnio się tym stresowałam. Przyznaję, że jestem przewrażliwiona w tej kwestii. 

Przez długi czas szukałam czegoś co będę lubić, co może być moim hobby i w czym będę dobra. Ten blog powstał własnie w fazie poszukiwań i jak widać pozostał do teraz. Moje pierwsze "recenzje" były okropne. Kilka kiepsko sklejonych zdań ze wszystkimi możliwymi błędami. Czasem, gdy zerkam wstecz nie wiem, czy się śmiać, czy może płakać. Przyznaję, że jest mi głupio, lecz z drugiej strony widzę jak dużą drogę przeszłam. Minęły 2 lata, teraz leci 3 rok, od powstania "Za górami książek". Przybyło więcej obserwatorów, zmienił się wygląd bloga, kilka razy zmieniła się nawet nazwa. Jednak największa zmiana zaszła w moim warsztacie pisarskim. Moje opinie są bardziej szczegółowe, mają ręce i nogi, a przynajmniej taką mam nadzieję! :) Ciężko pracowałam, pisałam i czytałam jeszcze więcej, niż wcześniej. Wiem, że nadal popełniam błędy, lecz jestem człowiekiem. Tak, recenzent to także człowiek, a nie automat do czytania i pisania. Założę się, że taką drogę przeszedł nie jeden bloger książkowy. Niestety wielu ludzi tego nie docenia, czasem są to nasi znajomi po fachu, czego nie potrafię zrozumieć. Często spotykam się z wypowiedziami typu "Jak można umieszczać w internecie swoje prace z takimi błędami i jeszcze podpisywać je imieniem i nazwiskiem! Wstyd i hańba", które mimo, że nie dotyczyły mojego bloga powodowały nieprzyjemne uczucie niepewności. Od razu zastanawiam się, czy chodzi o mnie. Tylko dlaczego mam(y) wstydzić się własnej pracy? Według mnie to po prostu głupie. Jeśli komuś nie podobają się moje recenzje, trudno! Osoba ta nie jest zmuszana do czytania tego co piszę. Miałam taką sytuację, w której komentator/komentatorka (oczywiście komentarz anonimowy) oznajmił(a), że nigdy już mnie nie odwiedzi, jestem niedojrzała, głupia, bo nie rozumiem jak genialna jest książka ukochanego autora tej osoby. Doceniam krytykę, lecz tylko i wyłącznie konstruktywną. 

Jestem bardzo ciekawa Waszego zdania na dany temat. Jak traktujecie pracę swoją i innych? 

*

Postanowiłam wprowadzić serię postów pt. "Wypowiadam się". Nie chcę bać się wyrażać własnego zdania na temat blogosfery. :)

Kliknięcie na okładkę przeniesie na stronę z informacjami. 

18.02.2014

Znajdziecie tam więcej książek, a w linku pierwszym także informacje. :) KLIK1, KLIK2, KLIK3