Ocena: 7/10

„Gorączka” opowiada o Ewie – raczej niecodziennej nastolatce. Jest geniuszem, samotnikiem, oraz buntownikiem. Jej zdolności informatyczne sięgają ponad normę, a komputerowe włamanie do banku to dla niej pestka. Dziewczyna zostaje wydalona ze szkoły i to po raz drugi. Jednak swój dom znajduje w St. Magdalene, placówce dla wyjątkowo uzdolnionej młodzieży. Pewnego dnia chęć zdobywania wiedzy staje się dla Ewy zmorą. W laboratorium zaraża  się śmiertelnym wirusem. Umiera na w szpitalnej sali, lecz po kilku minutach wraca do życia.

Drugą postacią główną jest Sethos Leontis, nie byłoby w nim nic dziwnego, gdyby nie to, że żyje w II wieku naszej ery. Jest rzymskim gladiatorem i to nie byle jakim. Można go nazwać praktycznie niezwyciężonym. Poznaje Livię, którą można określić miłością jego życia, niestety dzieli ich hierarchia rzymskiego społeczeństwa. On jest tylko niewolnikiem, a dziewczyna pełnoprawną obywatelką Rzymu. Jednak pewnego dnia Sethos zostaje zarażony wirusem i umiera. Gdy powraca do życia, nie jest już w Rzymie.

Jakimś cudem się spotykają? Co z tego wynika?

Przez pierwsze rozdziały podróżowałam z zapartym tchem. Nie mogłam oderwać się od „Gorączki”, na choćby chwilę. Jednak powoli akcja stawała się rozlazła. Tak jakby autorka straciła chęci pisania i drążyła historię tylko po to by ją skończyć. Fabuła stała się naciągana, Dee Shulman miała nietypowy pomysł, z którego mogła wycisnąć o wiele więcej. Dodatkowo wielka miłość między Ewą, a Sethosem jest okropnie przekolorowana. Kojarzą się one z ‘żarówiastymi’ barwami, od których aż oczy bolą. Relacje między głównymi bohaterami są zbyt oczywiste. Typowe romansidło dla młodzieży.

„Gorączkę” czyta się szybko, lektura zajęła mi może dwa wieczory. Język jest prosty i nie sprawia problemów. Chyba, że ktoś gubi się w najprostszych chemicznych, bądź biologicznych określeniach. Jeśli tak to radzę czytać książkę z encyklopedią pod ręką. Niestety nie jestem do końca pewna, czy mogę polecić wam twórczość Dee Shulman. „Gorączka” zostawiła za sobą pełną obojętność, nie jestem pewna, czy będę kontynuowała historię Ewy i Sethosa. 

Ocena: 5/10

Za zapoznanie się z lekturą, dziękuję:

Ponownie przenosimy się do rzeczywistości, gdzie miłość została uznana za chorobę. Lena staje się Odmieńcem [osoba, która nie została poddana zabiegowi] i zamieszkuje teraz Głuszę. Jednak życie nie jest tam tak proste jak mogło się wydawać. To codzienna walka o przetrwanie, niewinni ludzie giną. A główna bohaterka żyje jedynie dzięki obcym ludziom, którym nie wie czy ufać.

„Pandemonium” dzieli się na dwa działy, które zmieniają się naprzemiennie. Życie Leny w Głuszy jest opisywane jako „Wtedy”. Za to „Teraz” ukazuje nam całkowicie przemienioną dziewczynę, gotową do walki dla sprawy. Pod przykrywką zamieszkuje Nowy York i staje się członkinią ruchu oporu. Jej misją jest obserwacja Juliana – chłopak jest twarzą organizacji, która promuje zabiegi u osób młodszych, gdy operacja ta w większości przypadkach może zakończyć się śmiercią. W wyniku wielu zdarzeń, Lena zostaje uwięziona wraz z Julianem i oboje muszą walczyć o swoją wolność. Z początku wszystko ich dzieli. Światopogląd, rodzaj życia i wiele innych rzeczy. Jednak z czasem znajdują wspólny język. Czy połączy ich jakieś uczucie? Czy Lena zdoła zapomnieć o innej, bardzo ważnej osobie?

„Przerywa i zaczyna śpiewać cicho: - All you need is love”

Lauren Oliver stworzyła oryginalną fabułę i opracowała bardzo realistyczny świat. Który mimo tego, że przeraża to również pociąga. Czytelnik chce dowiedzieć się więcej o [miłości] w tamtej rzeczywistości. W końcu zawsze najlepiej smakuje ten ‘zakazany owoc’. „Pandemonium” jako lekturę młodzieżową, ale nie tylko, czyta się bardzo szybko. Jednak po zakończeniu książki, po prostu nie można wyjść z szoku. Jak dla mnie jest to jedna z tych pozycji, które pozostawiają czytelnika w nastroju do rozmyślań. Ciągle myślałam nad tym co dalej, jak potoczy się życie głównej bohaterki i gdybym miała pod ręką, na pewno od razu sięgnęłabym po kolejną część. 

A jak już przechodzimy do bohaterów, to wspomnę o nich trochę więcej. Otóż w „Pandemonium” poznajemy wiele nowych postaci, które znaczenie różnią się charakterem. Muszę przyznać, że nie wszystkich darzę sympatią, ale Luren Oliver naprawdę dobrze ich wykreowała i dlatego przymykam oko. Do tego możemy zaobserwować zmiany jakie zachodzą w głównej bohaterce. Z nieporadnej Leny, zmienia się w silną Lenę Morgan Jones. Od razu nachodzi mi na myśl Katniss Everdeen z „Igrzysk Śmierci”. Wiele osób porównywało „Delirum” do „Igrzysk…” i stwierdzałam, że to jakiś chwyt reklamowy, jednak „Pandemonium” łączy coś z wcześniej wspomnianą trylogią. To walka na śmierć i życie o to samo, czyli wolność.

„Ja, nowa Lena, nie rodzę się tak od razy.

Krok po kroku, a potem centymetr po centymetrze.

Czołgając się, ze skurczonymi wnętrznościami, czując w ustach smak dymu.

Pełzając po ziemi jak robak.

To właśnie tak przychodzi na świat nowa Lena”

Lektura, zresztą jak każda ma minusy. Jednym z nich i to bardzo poważny jest nie do końca zaskakująca fabuła. Niektórych rzeczy się domyśliłam, jednak element zaskoczenia i tak był. Z tego powodu nie sądzę by było to kłopotem przy czytaniu. Do tego Lauren Oliver potrafi nas tak zaciekawić, że większości błędów nie zauważamy. "Pandemonium" określiłabym bombą emocji. Właśnie tak rozmaitymi odczuciami karmi nas autorka. 

Odpowiedź na pytanie: „Czy polecam?” - jest raczej oczywista. Więc jeśli nie zapoznaliście się z „Delirium” to radzę nadrobić zaległości. Naprawdę warto.

Ocena: 9/10

Za możliwość zarażenia się 'delirią', dziękuję:

Fantasy jest jednym z moich ulubionych gatunków literackich. Czytając „Mistrzynię burz” zdałam sobie sprawę, że rzadko kiedy sięgam po dzieła polskich autorów. Nie wiem dlaczego, ale mam jakiś uraz do polskich pisarzy i wiem, że dużo przez to tracę. Chyba pora nadrobić zaległości, prawda?

Waldemar Płudowski jest polskim pisarzem, „Mistrzyni burz” to jego pierwsze większe dzieło, które zostało wydane przez „Multi Service” w 2010 roku. Dopiero teraz miałam okazję sięgnąć po tę lekturę i wydaje mi się, że mimo kilku minusów, nie był to czas całkowicie stracony. Można powiedzieć, że „coś” w tej książce jest.

Autor wprowadza nas do świata magii, gdzie spotkać można rycerzy, czarownice i wiele istot nadnaturalnych. To właśnie tam poznajemy głównych bohaterów, którzy w najbliższym czasie uzyskują cel, do którego bacznie dążą. Mowa o rycerzu Michale, któremu przypisana jest sława, lecz droga do niej nie jest łatwa. Następnie pojawia się Esme – czarodziejka starająca się dołączyć do wielkiego klanu czarownic, lecz nie jest tam całkowicie mile widziana. I tak właśnie Waldemar Płudowski prowadzi postacie jak za rączkę w coraz gorsze zasadzki i bitwy pełne rozlewu krwi. 

Gildia Ebola, jest organizacją, której nie cechuje dobroć. Są wrogami czarownic, co gorsza dość potężnymi by uznać ich za wysokie zagrożenie. Esme znajduje się w samym środku tlącego się ognia jakim jest spór między Gildią, a Barreine Itt – wcześniej wspomnianego klanu czarownic. Na tym oparta jest cała fabuła tej wielowątkowej książki.

Jak już piszę o głównych bohaterach to od razu ich ocenię. Z początku miałam nadzieję, że Michał nie okaże się typowym rycerzykiem z gorącą głową. Niestety musiałam się zawieść. Charakter stworzony przez autora, akurat dla tej postaci sprawiał, że za każdym razem gdy stawał się on narratorem to miałam dość książki. Mężczyzna, któremu przypisane jest sława i bogactwo. Nosi ze sobą legendarną tarczę i miecz, ma wspaniałe nieustraszone pegazy i nie wiadomo co jeszcze.

Esme Loe została obdarzona ostrym charakterkiem. Czarownicę polubiłam, chyba jako jedyną z całej lektury. Jest dynamiczna, nie poddaje się i nic nie przychodzi jej z wielką łatwością, jak Michałowi. Walczy nie dla siebie, lecz innych i to sprawiało, że postać stawała się przyjemniejsza.

Pierwszym minusem, który rzucił mi się w oczy to brak wyjaśnienia czegokolwiek. Strasznie ciężko było mi wciągnąć się, w tę książkę. Nie miałam pojęcia o co chodzi, wiem że jakaś czarownica została porwana przez jakąś dziwną gildię, ale co dalej? Przewracam stronę, a tam wielki napis „Dwa lata później”. A zaczynało się tak emocjonująco. W kolejnych rozdziałach napięcie całkowicie opadło i zostałam lekko zanudzana. Raz na jakiś czas odbywała się walka, która trwała chwilę i brakowało w niej dreszczyku. Następnie zostaje przedstawiona stereotypowa „zła królowa” – ile razy powtarzał się ten motyw? Chyba nie można tego zliczyć.  No i brak klimatu. Od czasu do czasu opisy krajobrazu, a tak to nic. Rzeczą, którą uwielbiam w książkach fantasy są właśnie opisy czarujących okolic. Jak na książkę o czarownicach, znalazłam w niej mało informacji o magii. Autor nie odpowiedział na wiele pytań i pozostawia niedosyt. Mimo tego w lekturze znajdzie się kilka wartościowych elementów. Można rozważyć przeznaczenie, poczucie wolności i inne ważne dla człowieka sprawy. Często z tego powodu „Mistrzyni burz” skłaniała mnie do przemyśleń i wprawiała w melancholijny nastrój. Fabuła jest rozbudowana, jednak brakuje tu zwrotów akcji, które wciągałyby i szokowały czytelnika.

Nie jestem pewna, czy „Mistrzyni burz” jest książką, którą będę komukolwiek polecać. „Przeczytane-zapomniane” – tak mogę określić tą powieść. Z racji tego, że jest to pierwsza wielokartkowa praca Waldemara Płudowskiego, nie oceniam jej nisko i czekam na kolejne dzieła tego autora.

Ocena: 5/10

Wyobrażacie sobie człowieka bez duszy? Gdy zamykam oczy i myślę o takiej osobie, ukazuje mi się pusta skorupa, która z wielkim trudem się porusza i praktycznie nie przypomina postaci ludzkiej. Oczy ukazujące nicość, wychudzenie, wypadające włosy. Jedno wielkie wyniszczenie. Jednak Gail Carriger przedstawiła całkowicie inaczej takiego osobnika, a raczej osobniczkę płci pięknej. Otóż Alexia Tarbotti jest bezduszną, inaczej nadludzką. W  dodatku o ciętym języku. Dzięki temu od razu zdobyła moją sympatię.

Gail Carriger to pseudonim pisarski Tofy Borregaard autorki fantastyki osadzonej w stylu steampunk. Jej pierwsza powieść „Bezduszna” została wydana w 2009 roku na zagranicznym rynku, u nas pojawiła się dopiero w 2011.

Powieść opowiada o wcześniej wspomnianej Alexii Tarbotti – bezdusznej. Na czym polegają moce takiej postaci? No, bo oczywiście jakieś zdolności musi mieć. Otóż za dotknięciem neutralizuje wszelkie właściwości nadnaturalnych. Wilkołaki zmieniają się z powrotem w ludzi, a wampirom chowają się kły. Główną bohaterkę poznajemy na pewnym przyjęciu. W odosobnionym pomieszczeniu spotyka wampira, który zachowuje się bardzo niegrzecznie. Rzuca się na szyję panny Alexii z zamiarem wypicia jej krwi. Jednak jej moce dezorientuje hultaja. Niestety bohaterce wymyka się z ręki parasoleczka ze srebrnym rdzeniem i trafia w serce nieszczęśnika. I tak właśnie zaczynają się problemy naszej kochanej Alexii.

W mieście zaczynają ginąć wampiry, a na ich miejsce wskakują trutnie – świeżo upieczeni krwiopijcy. Pośród nadnaturalnych wrze. Nikt nie wie kto jest zamieszany w tego typu zbrodnie. W samym środku tego zamieszania znalazła się panna Tarbotti. Czy uda jej się rozwiązać tę zagadkę?

Główna bohaterka od razu wywołała u mnie sympatię. Jest bezczelna, w pewien sposób bezwstydna i prostolinijna. A do tego kocha książki i ciasto z kajmakiem. To tak jakbym widziała siebie w XIX wieku. Właśnie, dzięki niej książka stała się tak smakowitym kąskiem. Alexia nadzwyczajnie ciekawiła mnie swoją osobowością. Gdy po raz pierwszy panna Tarbotti spotyka milorda Maccona – wilkołaka, alfę stada – możemy wyczuć typową  napiętą atmosferę. Czytelnik od razu wie, że czai się jakiś romansik. Ten wątek bardzo mi się podobał. Dodawał do lektury szczyptę pieprzu, jeśli wiecie co mam na myśli.

Co do fabuły – jest ona ciekawa. Muszę przyznać, że dopiero po setnej stronie wczułam się w historię głównej bohaterki. Może za późno, ale to zawsze coś. Gdy już zostałam wrzucona w wir wydarzeń, nie mogłam oderwać się od „Bezdusznej”. Chciałam wiedzieć co stanie się z Alexią, lordem Macconem i z grupą zagubionych trutni. Lektura trzyma w napięciu, chociaż były momenty gdzie powiało nudą i miałam ochotę przekartkować kilka tych stron. Autorka zwracała wielką uwagę na stroje bohaterów i wygląd otoczenie i czasem te opisy były wręcz męczące. Mimo tego wybaczam Gail Carriger, ze względu na tak sympatyczne postacie.

Czy jest to typowy paranormal romance. Na pewno nie. Elementy steampunku bardzo mi się podobały, mimo, że nie było ich tak dużo jakbym chciała. To dodało książce jakąś dozę oryginalności. Chociaż spotykałam się z podobnymi „wrogami” jacy występują w „Bezdusznej” to muszę przyznać, że nie irytowała mnie ta lekka przewidywalność.

Książkę polecam. Tak jak wcześniej wspomniałam to nie literatura z najwyższej półki, ale miło spędziłam przy niej czas. Oczywiście dopiero wtedy, gdy przebrnęłam przez pierwsze, dość nużące sto stron. Nauczyłam się, że nie warto tak szybko zniechęcać się do lektury.

Ocena: 8/10

„Anielska” jest drugą powieścią z cyklu „Nieziemska”, którą zapoczątkowała książka o tym samym tytule. Muszę przyznać, że nie byłam pewna co do sięgnięcia po kolejną część. Wahały mną sprzeczne uczucia, ale na szczęcie moja niechęć do pozostawiania nieskończonych serii zwyciężyła. Dzięki temu „zboczeniu zawodowemu” mogłam zapoznać się z kolejnymi przygodami głównej bohaterki – Clary.

Cynthia Hand jest świeżo upieczoną amerykańską autorką. Jak na pierwsze powieści muszę przyznać, że spisała się nieźle. Może nie jest to literatura z najwyższej półki, lecz typowa młodzieżówka z wątkiem paranormalnym, ale miło mi się ją czytało. Książka opowiada o Clarze, młodej szesnastoletniej anielitce. Z ostatniej części wiemy, że nie wypełniła do końca swojego zadania. O co chodzi? Otóż każdy anielita otrzymuje takowe – często polega ono na ochronie jakiegoś człowieka przed złym końcem. Dziewczyna boi się kary, którą ktoś może na nią znieść. Jednak te problemy wypadają jej z głowy, gdy miasto odwiedza Czarne Skrzydło. Upadły anioł pragnie zemścić się na Clara za ranę, którą od niej otrzymał. Anielitka jednak bardziej boi się o życie swojego ukochanego, które wisi na włosku. Dodatkowo nawiedzają ją kolejne dziwne wizje, które przepowiadają zły koniec kogoś bardzo ważnego i bliskiego dla jej serca. Następnie jej podejrzenie wzbudza zachowanie brata. Clara zadaje sobie pytanie: Co tu się dzieje?

Fabuła jest zagmatwana. Pełno w niej wątków i tajemnic, które czytelnik pragnie rozwiązać. Przy tej lekturze nie można się nudzić. „Anielska” opowiada o wielu problemach dość niezwykłej nastolatki. Tych rodzinnych, tych związanych z przyjaciółmi, oraz chłopcami. Clara jest wplątana w niesłychanie trudny do rozwiązania trójkąt miłosny. O dziwo nie byłam nim zdegustowana, w końcu to walka serca z przeznaczeniem. Bardzo mi się podobało, że autorka nie ukazała bohaterki jako smarkatej nastolatki, która najzwyczajniej nie wie kogo wybrać. Clara to jak na swój wiek dojrzała dziewczyna, którą los zmusił do podejmowania niebywale trudnych decyzji.

„Odbija mi już do tego stopnia, że parę razy wymknęłam się do niego w  środku nocy i patrzyłam jak śpi, tak na wszelki wypadek, gdyby –bo ja wiem – jego kolekcja komiksów uległa nawet samozapłonowi. To było głupie  i dość straszne, przyznaję, bardzo w stylu Edwarda Cullena, ale nic innego nie przyszło mi do głowy.”

„Anielską” czyta się z łatwością. Lekturę pochłonęłam w jeden wieczór, który w ogóle mi się nie dłużył. Książkę mogę uznać za uprzyjemnieniem czasu, a nie karą zesłaną przez los. Moją sympatię wzbudziły stworzeni bohaterowie. Nie byli oni specjalnie wykreowani, ale nie irytowali mnie, aż tak bardzo. Naprawdę byłam tym zdziwiona. W końcu w dużej mierze w książkach typu paranormal romance spotykamy się z kiepsko wykreowanymi bohaterami, którzy podejmują jak najgorsze decyzje, tylko po to by ich życie stało się trudniejsze. Na szczęście Clare i reszta starała ułatwić sobie własną egzystencję, a nie przeciwnie.

Dodatkowo widać, że książka jest dopracowana pod względem fabuły. Cynthia Hand odsłania przed nami co nowe tajemnice postaci i przeszłości. Ładnie wykreowana została rasa anielitów. Autorka idealnie skonstruowała system jaki panuje pośród nich i z łatwością nam to przedstawiła.

Książka nie ma na zadaniu przedstawiania co stronę akcji. To raczej szybkie dochodzenie do prawdy jest podstawą tej lektury.  Mimo tego nie zostałam zanudzona na śmierć. Cieszyłam się rozwiązując co nowe problemy z Clarą.

Muszę przyznać, że „Anielska” spodobała mi się bardziej od pierwszej części, czyli „Nieziemskiej”. Bardziej trzymała w napięciu, a dochodzące nowe problemy zachęcały do czytania kolejnych stron. Tom pierwszy opierał się na jednym wątku, przez którego byliśmy skazani brnąć. Nie mieliśmy szansy odkrywania co stronę coraz to ciekawszych tajemnic. „Anielska” to kompletne przeciwieństwo. Clara w końcu pokazała, że nie jest głupiutką nastolatką, a reszta jej przyjaciół dorosła od czasu „Nieziemskiej”.

Mogę polecić tę lekturę, jest lekka i przyjemna. Można rzec, że to „wakacyjna powieść”. Jeśli ktoś dopiero zaczyna ten cykl to muszę powiedzieć, żeby zbyt szybko się nie zniechęcał. Cynthia Hand dopiero w „Anielskiej” odsłania swój potencjał.

Ocena: 8/10

Krwiopijcy, pijawy, nosferatu, strzygi. Wampiry można spotkać wszędzie, mimo wszystko najczęściej w literaturze młodzieżowej, odkąd „Zmierzch” znalazł się na polskich półkach. Trzeba przyznać, że książki z tymi nadnaturalnymi postaciami są często dość schematyczne. W końcu ile można czytać o zakochanych krwiopijcach. Jednak „Cena krwi” ma w sobie coś całkowicie innego. To mieszanka kryminału i wampirów. Coś na tyle oryginalnego by chapsnąć ten kąsek.

Autorka Tanya Huff jest urodzoną w 1956 roku, kanadyjską pisarką. Największą sławę zdobyła jej seria z Vicki Nelson, którą zapoczątkowała właśnie „Cena krwi”, o której za chwilę mowa. Na podstawie książek powstał serial pod tytułem „Więzy krwi”, nie miałam jeszcze okazji na niego zerknąć i myślę, że nadrobię stracony czas. Szczególnie, że lubię obejrzeć ekranizację, gdy książkę mam za sobą.

„Cena krwi” opowiada o prywatnej detektyw Vicki Nelson, niegdyś policjantce. Niestety przez pogarszający się wzrok, musiała opuścić stanowisko i rozpoczęła własny biznes. Jej życie toczyło się, jak się toczyło, ale pewnego dnia kobieta znalazła się na miejscu okrutnej zbrodni. Okazuje się, że po mieście grasuje seryjny morderca. Vicki otrzymuje zadanie od dziewczyny jednej z ofriar. Od tamtej pory młoda detektyw zaczęła interesować się bardziej tą sprawą, przez co trafiła w sam środek nadnaturalnych problemów. Została „zmuszona” do współpracowania z wampirem Henrym Fitzroyem, który jest bardziej ludzki, niż może się wydawać. Vicki powoli odkrywa całkowicie inny świat, pełen rzeczy, o jakich można śnić w najgorszych koszmarach. Jak ułoży się jej życie?

Fabuła jest wciągająca, ale nie wystarczająco. Czasem mi czegoś brakowało, ale Tanya Huff wywołała u mnie emocje, które wynagrodziły ten mały minus. Podczas czytania towarzyszyła mi ta specjalna atmosfera, która trzyma w napięciu i nie chce puścić. Starałam się rozwiązać zagadkę wraz z główną bohaterką, którą o dziwo polubiłam. Była odważna, dojrzała i naprawdę sympatyczna. Mogę powiedzieć, że chciałabym ją za przyjaciółkę. Najczęściej spotykam się z głupkowatymi postaciami, które umysłem przypominają dość niedojrzałą bandę, szczególnie jeśli chodzi o wampiryczne powieści. Jednak Tanya Huff skonstruowała przemyślanych bohaterów i każdy z nich ma w sobie coś specjalnego. Nie spotkałam się z jakąkolwiek postacią, której bym nie darzyła sympatią. Dodatkowo muszę pochwalić autorkę za niezłe poczucie humoru. Vicki Nelson cięła ripostami jak ostrym mieczem i nie tylko ona. Kilka razy uśmiechałam się jak głupia do książki, a u mnie to naprawdę rzadko występujące zjawisko.

„Cenę krwi” muszę uznać za początek dość oryginalnej serii. Wampiry, detektywi i zbrodnie. Ta mieszanka spodobała mi się. Szczególnie wątek związany z policją i redakcją był ciekawy. Tanya Huff genialnie opisała reakcje ludzi na niebezpieczeństwo i zazdrość jaką wywołuje sukces innych. Wywołała u mnie obrzydzenie, tak jak Suzanne Collins opisem mieszkańców Panem w  trylogii „Igrzysk Śmierci”.

Język jest prosty, książkę czyta się naprawdę szybko. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam wertować ostatnie strony lektury.  „Cena krwi” jest podzielona na rozdziały. W każdym z nich możemy spotkać się z innym bohaterem. Nieszczególnie lubię tego typu fragmentację, jednak w tym przypadku było to bardzo pomocne. Możemy podpatrzeć kolejne ruchu zabójcy, wampira i oczywiście naszej głównej bohaterki. Minusem jest to, że nie wołałam po zakończeniu książki „jeszcze”. Nie ciągnie mnie specjalnie do kolejnych części mimo, że chętnie je przeczytam. Wydaje mi się, że muszę jeszcze przetrawić tę lekturę, zakończenie powinno zachęcać do sięgnięcia po kontynuacje. Jednak „Cena krwi” tak jakby zamknęła rozdział i nie podpisała „to be continued”.

Oczywiście muszę zwrócić uwagę na okładkę, która mnie urzekła. W szczególności czarne oczyska wampira. Przyciąga wzrok, nieprawdaż?  Muszę przyznać, że przypadła mi do gustu bardziej oprawa z drugiego wydania. Aż kipi z niej tajemniczość, która jest naprawdę pociągająca w literaturze.

Podsumowując, mimo kilku minusików mogę polecić tę książkę. Szczególnie wszystkim fanom zagadek, bądź wampirów. „Cena krwi” to pozycja, na którą warto zwrócić uwagę, ponieważ można przy niej nieźle spędzić czas. No i musicie poznać Vicki Nelson, może ktoś znajdzie w niej wzór do naśladowania?

Ocena: 8/10

„Mam się stać Kosogłosem…”

Główna bohaterka zostaje przeniesiona do tajemniczego 13 dystryktu. Przez ostatnie wydarzenia ląduje w sali szpitalnej. Katniss po wszystkim co przeszła, załamała się. Peeta został uwięziony przez Kapitol, zapewne jest również torturowany. Do tego zbliża się praktycznie nieunikniona walka o wolność. A rebelianci potrzebują właśnie jej – młodej dziewczyny, która musi podejmować decyzje, których nie podjąłby w pełni dorosły człowiek. Jak ma pomóc innym, skoro nie potrafi pomóc sama sobie? Mimo tego dziewczyna podejmuje się zadanie i zostaje tytułowym „Kosogłosem”. Tym samym wplątuje się w sam środek krwawej bitwy, gdzie wszystkie sztuczki są dozwolone.

Trylogia „Igrzysk Śmierci” jest tą, o której można usłyszeć wszędzie. Czy to w pobliżu kin, czy księgarni. Rzecz jasna, że preferuję wersję papierową, ale nie można powiedzieć, że nie czekam na kolejne części ekranizacji. Jednak co takiego w tej historii spodobało się tak wielu ludziom? Urzekła mnie postać Katniss, która nie jest upiększana. Może wydawać się silna na pierwszy rzut oka, ale to nieprawda. Suzanne Collins ukazała jej słabości, zresztą tak jak wszystkich innych bohaterów. Przeczytałam ostatnio w jakiejś recenzji, że Katniss jest „pustą nastolatką”. Nie mogę się z tym zgodzić i to w żadnym wypadku. Określiłabym ją raczej mianem „zagubionej”. W końcu musi porzucić, życie jakie znała, nie dla siebie, lecz dla całego Panem. Czy ktoś chciałby poczuć na własnej skórze jak to jest być Kosogłosem? Trzymać na barkach dobro innych ludzi? Nie sądzę.

W „Igrzyska Śmierci” wplątany jest lekki romans między główną bohaterką, a dwójką chłopaków z jej dystryktu. I podobał mi się on, ponieważ to nie jest „wielka miłość od pierwszego wejrzenia” jak w większości książek, tylko coś co budowali od dłuższego czasu.

Kolejną sprawą jest szybko rozwijająca się fabuła. W książce cały czas się dzieje, a opisy akcji trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Możemy spodziewać się zaskakujących zwrotów akcji i obawiać się o życie każdego bohatera. W tej powieści nie można spodziewać się wielce szczęśliwego zakończenie, ponieważ życie wszystkich postaci wisi na włosku. Umierają ci dobrzy, z których śmiercią nie możemy się pogodzić i ci źli. Większość autorów piszących książki młodzieżowe stara się unikać usunięcia postaci ważnych, lecz Suzanne Collins nie bała się zaryzykować.

„Kosogłos” nie nudzi. Przez całą lekturę podążałam za losami Katniss niczym cień i czekałam na rozwiązanie wszystkich wątków. Trylogia od samego początku jest owiana wątkiem tajemnicy. Panuje tam zasada: nie ufania nikomu. I nie ma co się dziwić. W końcu w Panem każdy jest przeciwko sobie.

Z początku byłam zdegustowana zakończeniem, nie wiedząc, że przede mną jeszcze epilog. Pozostało mi to uczucie pustki, którego nienawidzę. Chęć do sięgnięcia po kolejne części, których nie ma. To prawda, wzruszyłam się, czytając ostatnie strony epilogu, ale czegoś mi brakowało. Z biegiem czasu, gdy trylogia „Igrzysk Śmierci” zaczęła kurzyć się na półce, zrozumiałam, że zakończenie jest tak naprawdę satysfakcjonujące. Zamknął się rozdział „Igrzysk…”, a otworzył nowy.

Jak zawsze polecam tę trylogię. Niby „literatura młodzieżowa”, ale uważam, że starsi  czytelnicy również powinni po nią sięgnąć. Suzanne Collins przedstawiła świat w sposób przerażający, lecz szczery. Możemy się tylko cieszyć, że nas nie spotyka taki koszmar jak bohaterów książki.

Ktoś jeszcze nie czytał? No to musi jak najszybciej nadrobić zaległości.

Ocena: 10/10