Pamiętam wiele pozytywnych recenzji na temat twórczości Maggie Stiefvater, tylko czy były to opinie szczere, czy może wywołane podniesionym ciśnieniem – w końcu mamy coś nowego w księgarniach! Mimo szczerych chęci do sięgnięcia po „Drżenie” dopiero ostatnio – kiedy wszystko ucichło, miałam okazję przeczytać tę książkę. Tylko czy było warto? Oczywiste jest, że uwielbiam zapoznawać się z nowymi historiami, niestety dzielą się one na trzy grupy: dobre, złe i neutralne. W którą wpasowało się dzieło Maggie Stiefvater? No właśnie zaraz się dowiecie.

„Drżenie” to opowieść o Grace i Samie. Jest to niepozorna para nastolatków, ale czy na pewno? Łączy ich coś wyjątkowego. Nie chodzi o tę samą szkołę, klasę, czy datę urodzenia. Otóż oboje jako dzieci zostali zaatakowani przez wilki, czy raczej wilkołaki. Główna para poznała się w dziwnej i niecodziennej sytuacji. Otóż Sam w postaci wilka uczestniczył w ataku na Grace. Uratował dziewczynkę. Od tamtej pory pomiędzy nimi wytworzyła się więź. Chłopak odwiedzał nastolatkę kiedy tylko zdołał. Niestety w postaci zwierzęcej nie mógł się do niej zbliżyć. Pewnego jesiennego wieczoru, jako ludzie spojrzeli sobie w oczy. Grace zostaje wciągnięta w zawirowane życie sfory. Dowiaduje się rzeczy nieprawdopodobnych o dzikich zwierzętach, które żyją pośród lasu i którymi od zawsze była zainteresowana.

Fabuła jest ciekawa, może niespecjalnie oryginalna, jednak coś w niej jest. Jak każdy zdążył zauważyć, choćby czytając opis – jest to przeciętna młodzieżówka, przeznaczona raczej dla płci pięknej. Jednak „Drżenie” to nie tylko ładne wydanie, czy urocza okładka. Ma wiele plusów, ale także minusów. Przyznaję, że bardzo spodobał mi się pomysł z przemianą wilkołaków podczas niskiej temperatury. Gdy rozpoczynamy nowy rozdział pod jego numerem pojawia się informacja ile stopni ukazuje termometr. To ciekawy dodatek do lektury, w końcu ważnym szczegółem książki nie można go nazwać.

Wróćmy jeszcze do fabuły, nie pojawia się tu wiele wątków, tak naprawdę wszystko toczy się wokół sfory, chęcią uzyskania lekarstwa i chronienia tajemnicy wilków. Niestety dużo z nich zostaje nierozwiązanych. Jednak z racji tego, że to pierwsza część trylogii wszystko zostaje wybaczone, prawda? Akcji nie można nazwać wartką, czasem coś się zadzieje, jednak rzadko. Najczęściej obserwujemy uczucie rosnące pomiędzy Samem i Grace, nic ciekawego. „Drżenie” to tylko wstęp, więc może w kolejnych tomach spotkamy się z napięciem i czymś… interesującym. Może nawet wciągającym! Niestety tutaj tego nie znalazłam. Często miałam ochotę odłożyć i olać książkę, jednak chęć uzyskania odpowiedzi, na niektóre pytania mi na to nie pozwalała.

Bohaterowie są bezbarwni, nie zapadli mi w pamięć. Mam wrażenie, że autorka nie pozwoliła czytelnikowi zbliżyć się do nich. Mimo tego, że w „Drżeniu” mamy szansę obserwować świat oczami Grace i Sama. Autorka pisze w prostym i ładnym języku. Widać w nim rękę kobiety. Opisuje otoczenie i uczucia z sercem. Przynajmniej miałam takie odczucie, oczarowana atmosferą jaką stworzyła. Może nie jest dobrą pisarką, jednak trochę ćwiczeń i pomysłów, a na pewno jej książki ocenię wyżej. Zobaczymy, w końcu możliwe jest, że „Niepokój”, który leży u mnie na biurku i woła będzie o niebo lepszy.

Póki co neutralnie podchodzę do tej trylogii. Nie zaciekawiła mnie jakoś wybitnie, jednak również nie odrzuciła. „Drżenie” mogę bez wahania nazwać typową ‘średniawką’. Nie polecam i nie odradzam, a teraz zabieram się za kolejną część.

Ocena: 6/10

"Wilkołaki z Mercy Falls":

Drżenie / Niepokój / Ukojenie