Ponownie przenosimy się do rzeczywistości, gdzie miłość została uznana za chorobę. Lena staje się Odmieńcem [osoba, która nie została poddana zabiegowi] i zamieszkuje teraz Głuszę. Jednak życie nie jest tam tak proste jak mogło się wydawać. To codzienna walka o przetrwanie, niewinni ludzie giną. A główna bohaterka żyje jedynie dzięki obcym ludziom, którym nie wie czy ufać.

„Pandemonium” dzieli się na dwa działy, które zmieniają się naprzemiennie. Życie Leny w Głuszy jest opisywane jako „Wtedy”. Za to „Teraz” ukazuje nam całkowicie przemienioną dziewczynę, gotową do walki dla sprawy. Pod przykrywką zamieszkuje Nowy York i staje się członkinią ruchu oporu. Jej misją jest obserwacja Juliana – chłopak jest twarzą organizacji, która promuje zabiegi u osób młodszych, gdy operacja ta w większości przypadkach może zakończyć się śmiercią. W wyniku wielu zdarzeń, Lena zostaje uwięziona wraz z Julianem i oboje muszą walczyć o swoją wolność. Z początku wszystko ich dzieli. Światopogląd, rodzaj życia i wiele innych rzeczy. Jednak z czasem znajdują wspólny język. Czy połączy ich jakieś uczucie? Czy Lena zdoła zapomnieć o innej, bardzo ważnej osobie?

„Przerywa i zaczyna śpiewać cicho: - All you need is love”

Lauren Oliver stworzyła oryginalną fabułę i opracowała bardzo realistyczny świat. Który mimo tego, że przeraża to również pociąga. Czytelnik chce dowiedzieć się więcej o [miłości] w tamtej rzeczywistości. W końcu zawsze najlepiej smakuje ten ‘zakazany owoc’. „Pandemonium” jako lekturę młodzieżową, ale nie tylko, czyta się bardzo szybko. Jednak po zakończeniu książki, po prostu nie można wyjść z szoku. Jak dla mnie jest to jedna z tych pozycji, które pozostawiają czytelnika w nastroju do rozmyślań. Ciągle myślałam nad tym co dalej, jak potoczy się życie głównej bohaterki i gdybym miała pod ręką, na pewno od razu sięgnęłabym po kolejną część. 

A jak już przechodzimy do bohaterów, to wspomnę o nich trochę więcej. Otóż w „Pandemonium” poznajemy wiele nowych postaci, które znaczenie różnią się charakterem. Muszę przyznać, że nie wszystkich darzę sympatią, ale Luren Oliver naprawdę dobrze ich wykreowała i dlatego przymykam oko. Do tego możemy zaobserwować zmiany jakie zachodzą w głównej bohaterce. Z nieporadnej Leny, zmienia się w silną Lenę Morgan Jones. Od razu nachodzi mi na myśl Katniss Everdeen z „Igrzysk Śmierci”. Wiele osób porównywało „Delirum” do „Igrzysk…” i stwierdzałam, że to jakiś chwyt reklamowy, jednak „Pandemonium” łączy coś z wcześniej wspomnianą trylogią. To walka na śmierć i życie o to samo, czyli wolność.

„Ja, nowa Lena, nie rodzę się tak od razy.

Krok po kroku, a potem centymetr po centymetrze.

Czołgając się, ze skurczonymi wnętrznościami, czując w ustach smak dymu.

Pełzając po ziemi jak robak.

To właśnie tak przychodzi na świat nowa Lena”

Lektura, zresztą jak każda ma minusy. Jednym z nich i to bardzo poważny jest nie do końca zaskakująca fabuła. Niektórych rzeczy się domyśliłam, jednak element zaskoczenia i tak był. Z tego powodu nie sądzę by było to kłopotem przy czytaniu. Do tego Lauren Oliver potrafi nas tak zaciekawić, że większości błędów nie zauważamy. "Pandemonium" określiłabym bombą emocji. Właśnie tak rozmaitymi odczuciami karmi nas autorka. 

Odpowiedź na pytanie: „Czy polecam?” - jest raczej oczywista. Więc jeśli nie zapoznaliście się z „Delirium” to radzę nadrobić zaległości. Naprawdę warto.

Ocena: 9/10

Za możliwość zarażenia się 'delirią', dziękuję: