„Powinnaś mieć na imię Hera, nie żadna Kometa. Hera, moja siostra. Hera, moja miłość...”

„Hera moja miłość” jest książką, której tytuł wiele razy obił mi się o uszy. Słyszałam na jej temat wiele dobrych opinii i na własnej skórze chciałam poczuć ‘niesamowitość’ tej książki. Muszę przyznać, że okropnie się zawiodłam.  

Książka opowiada o Jacku i jego rodzinie. Poznajemy go w trakcie podłamania psychicznego, ma problemy z dziewczyną, a po marihuanę sięga coraz częściej. Jego mama i tata nie znajdują dla niego czasu. Tak naprawdę brak tam jakiejkolwiek rodzinnej atmosfery. Po wypadku, który wstrząsnął każdym domownikiem wszystko się sypie. Jacek odgradza się od każdego, jego rodzice popadają we własne szaleństwa. Wtedy młody chłopak zaczyna pakować się w jeszcze gorsze bagno. Poznaje Kometę [Alę], której uzależnienie nie jest tak ‘delikatne’ - jeśli w ogóle można tak powiedzieć na temat uzależnienia – jak u Jacka. Sięga po heroinę, prostytuuje się, a jej rodzina śmierdzi patologią. Jej siostra bliźniaczka, Dorota, próbuje trzymać młodego chłopaka z daleka od śmierci, którą jest Kometa, tylko czy jej się to uda? Jacek popada w coraz większy nałóg, sięga po twarde narkotyki. Czy wydostanie się z miejsca, które tak bardzo go pociągało i przerażało? Czy przeżyje swoją ‘przygodę’?

„Wszyscy kiedyś umrzemy. Tylko jedni wcześniej, drudzy później. Chodzi o to, żeby to odwlec. Jak najdalej...”

Bohaterką, która mnie najbardziej zachwyciła była mimo wszystko Kometa. Jej styl bycia, opis zachowania młodej narkomanki. Poprzez książkę, można było wyczuć aurę unoszącą się wokół jej osoby. Czarująca, niebezpieczna, tajemnicza, wyzbyta strachu. Potwór, który zrobi wszystko by zdobyć działkę. Uczucia głównego bohatera były realistycznie opisane, niektóre sytuacje w jego rodzinie mogłam przerzucić na własne doświadczenie. Przede wszystkim podobała mi się odsłona, gdzie Jacek chciał porozmawiać z rodziną, ponieważ dawno coś takiego się nie zdarzyło. Jak scena wyjęta z życia wielu nastolatków. Na Dorotę również należy zwrócić uwagę. Czuje bezgraniczną miłość do swojej siostry, lecz tym samym brzydzi się jej rozumowania i stylu bycia. Ostrzega wszystkich przed nią, a sama dotrzymuje jej kroku by w każdej sekundzie móc pomóc. Można jej tylko współczuć.

„Hera moja miłość” jest oparta na prawdziwych zdarzeniach – może dlatego wszystko wydaje się tak prawdziwe. Realia polskich rodzin i narkomanów. Akcja raz jest powolna, aż irytująca. Pod koniec książki zostajemy wciągnięci w wir wydarzeń i tak naprawdę nie wiadomo co się kiedy stało. To wielki minus, ponieważ kawał fabuły musimy sami sobie uzupełnić. Wiem, że to miał być zabieg podkreślający amnezję po zażyciu narkotyków przez głównego bohatera, ale jednak te ‘wyrwane kartki’ poddenerwowały mnie. Język jest prosty, lecz niezbyt barwny, po prostu nudny.

Czytając każdą książkę poruszającą temat narkotyków wśród młodzieży musze ją porównać do „My, dzieci z dworca ZOO”. „Hera moja miłość” wypadła słabo w porównani z wcześniej wymienioną. Brakowało mi ostrych scen podkreślających brutalność świata, w którym znalazł się Jacek. Oprócz uzależniania od narkotyków spotykamy się również z alkoholizmem. Niestety temat praktycznie nie jest poruszony.

Mogę polecić tę książkę, ale nie mam zamiaru szczególnie namawiać. To w pewnym sensie straszna historia, ale ‘nie wywołuje obrażeń na duszy czytelnika’. Po prostu czegoś mi brakowało, a po kontynuację "Hery...", czyli "Lot Komety" raczej nie sięgnę. 

Ocena: 6/10

„Czyż istnieje ucieczka bardziej idealna niż ta od własnych problemów i lęków?”