„Nietykalnych” polecała mi niezliczona ilość osób. Wszyscy byli nim zachwyceni i zawzięcie dyskutowali na temat tego filmu. Mimo wszystko mijały miesiące, a ja nadal go nie obejrzałam! Jednak wczoraj z braku laku postanowiłam w końcu zabrać się za tę produkcję. Chyba nie muszę tłumaczyć jak bardzo żałuję, że tak późno to zrobiłam.

„Nietykalni” to historia, która wydarzyła się naprawdę. I to jest coś co uwielbiam w filmach. Gdy zdarzenia oparte są na faktach mam wrażenie, że dowiaduję się czegoś nowego na temat świata i ludzi – tak jakbym nie robiła tego oglądając zwykłych filmów [tak już mam J]. Po prostu, dzięki takiemu dopiskowi bardziej wczuwam się w historię i biorę ją głęboko do serca.  

Opowiada on o dwójce mężczyzn z całkowicie innych światów. Ich drogi skrzyżowały się, a razem stworzyli coś wspaniałego.

Driss (Omar Sy) to chłopak, który promieniuje dobrym humorem i pogodą ducha. Mimo iż nie stać go na podstawowe rzeczy, nie ma gdzie się podziać i dopiero co opuścił więzienie. Jednak dziwnym trafem zostaje opiekunem niepełnosprawnego Phillippe’a (Francois Cluzet). Mężczyzna potrzebuje dwudziestoczterogodzinnej opieki, Driss z początku uważa to za łatwą pracę, jednak szybko przekonuje się, że tak nie jest. Między nimi pojawia się specyficzna więź, która po chwili przeradza się w przyjaźń.

Film jest uznany za komedię, której ‘panem’ jest Omar Sy. Driss ciągle zaskakuje nas nowymi pomysłami i wywołującymi fale śmiechu tekstami. Wprost nie można oderwać od niego wzroku. Jednak nie mogę powiedzieć, że ani razu nie potrzebowałam przy filmie paczki chusteczek. „Nietykalni” wzruszyli mnie i rozśmieszyli. Mieszanka wybuchowa.

Muszę przyznać, że film mimo wszystko jest dość przewidywalny. Postacie z niego podejmują oczywiste, ponieważ właściwe decyzje. Jednak nie jest to problemem i to w żadnym wypadku. To po prostu przyjemna opowieść, jakich czasem potrzebujemy. W końcu każdy potrzebuje czasem przypomnienia, że człowiek ma w sobie dobroć.

Podsumowując: Moim obowiązkiem jest polecić „Nietykalnych” tym, którzy jeszcze nie mieli okazji go obejrzeć. To znakomita historia, którą powinno się poznać. J

Ocena: 9/10

* * *

Przepraszam, że dzisiaj tak krótko. Przecież obiecywałam, że w przyszłym tygodniu się odwdzięczę, a w „Niedzieli z Popcornem” pokażę trochę więcej niż zazwyczaj. Jednak z braku czasu [koniec ferii] zdążyłam nabazgrać jedynie krótką notatkę na temat tego filmu.

Dodatkowo męczę się z recenzją „Magicznej gondoli” – straszliwie męczy mnie brak weny! Liczę na to, że wkrótce go przezwyciężę i wrócę do pisania.

Pozdrawiam!