Książka opowiada o perypetiach chłopaka imieniem Charlie – ma 15 lat. Idzie on do pierwszej klasy liceum i z tej okazji pisze list właśnie do Ciebie. Dlaczego? Bo usłyszał, że „umiesz słuchać i starasz się zrozumieć i nie śpisz, z kim popadnie na imprezach mimo, że byś mógł”. Możesz być z tego powodu dumny, zostałeś w końcu wybrany spośród wielu ludzi. Chłopak chcę Ci opowiedzieć o swoich problemach, o życiu i o tym kim naprawdę jest.

Charlie to bardzo uczuciowy chłopiec, do wszystkiego podchodzi emocjonalnie i nie wstydzi się łez. Według ludzi może być dziwny, niektórzy zapewne powiedzą, że jest nienormalny. Ale tak naprawdę to zwykły chłopak tylko po przejściach, o których dowiadujemy się pod koniec książki. Poznaje on prawdziwych przyjaciół, po raz pierwszy się zakochuje, idzie na pierwszą imprezę i próbuję alkoholu oraz narkotyków, co opisuje potem w listach. Poznajemy wiele niesamowitych postaci, a najbardziej zaintrygował mnie Patrick. Niestety nie mogę wdrążać się w jego opis gdyż mogłabym powiedzieć zbyt dużo.

„Charlie” pokazuje, że nie tylko dorośli mają problemy. Młodzież również i nie są one typu „ w co się ubrać jutro do szkoły”, są to często bardzo poważne sprawy. Książka pozwala zrozumieć prawdziwe życie nastolatka.

Stylu pisania nie mogę ocenić. Jest on na dość niskim poziomie, ale jest to raczej zabieg, który ma bardziej urzeczywistnić Charliego. Po kilku listach miałam wrażenie, że ten chłopak naprawdę istnieje i to uczucie nadal się podtrzymuje. To tak jakbym spędziła te kilka dni na wędrowaniu do skrzynki pocztowej i z powrotem do domu. Musze się przyznać, że przy pożegnalnym liście moje oczy stały się zaszklone. Wczułam się w historię głównego bohatera. Za każdym razem, gdy kończyłam czytać to co nabazgrał do mnie Charlie, stawałam się zamyślona. Porównywałam własną osobę do postaci fikcyjnej. Jego świat do mojego. 

Okładka nie jest zachwycająca, ale tak naprawdę to co z tego? Ważna jest treść, a Stephen Chbosky naprawdę dużo nam przekazał w tych 224 stronach, dość dużym druczkiem.

Naprawdę polecam tę lekturę. Można z niej coś wyciągnąć, a to coś zależy tylko i wyłącznie od światopoglądu czytelnika. Może i przesadzę z oceną, nie czuję by była ona zbyt subiektywna, ale nie mam serca dać niższej. Charlie zasłużył sobie na jakąś nagrodę.

Ocena 5/5

Warto przesłuchać piosenkę, która wkradła się w serce głównego bohatera. Mam na myśli The Smiths – Asleep. Stała się ona moją ulubioną.

W najbliższym czasie pojawi się recenzja Hadesu, autorki Alexandry Adornetto.