„Underworld: Przebudzenie” jest kontynuacją trylogii, która nawiasem mówiąc jest jedną z tych, które bardzo lubię. Opowiada o dwóch rasach: wampirów i lykanów (inaczej wilkołaków). Główna bohaterka Selene jest przedstawicielem tej pierwszej. Z wcześniejszych części wiemy, że to doskonała zabójczyni i dodatkowo "otrzymała" dar chodzenia po słońcu. Ale jej dokładniejszy opis później.

Na samym początku Selene ma zamiar uciec ze swoim ukochanym Michaelem (hybrydą). Jednak coś idzie nie tak. Ludzie dowiadują się o stworzeniach nocy i zaczynają je tępić. Dochodzi do Czystki, która ma na celu pozbycie się wszystkich nieludzi. Para zostaje zaatakowana, a ich ucieczka nie udaje się.

Selena (Kate Beckinsale) budzi się 12 lat później w laboratorium. Coś umożliwia jej ucieczkę, więc chętnie z niej korzysta. Jednak ma nadzieje, że to Michael, gdyż wszystkie poszlaki prowadzą właśnie do jego osoby. Wampirzyca spotyka młodą dziewczynkę Eve, która jak się okazuje jest jej dzieckiem. To pierwsza na świecie urodzona hybryda, a lykanie chcą ją pod swoim skrzydłem. Dlaczego? Dzięki jej DNA zostaną niepokonani.

Fabuła nie jest oryginalna. Tak naprawdę nie wiem, czy można to nazwać fabułą. Scenariusza praktycznie brak. Bohaterowie nie mówią zbyt dużo. Zazwyczaj są to tylko kwestie wymuszone. Muszą się porozumiewać, ponieważ powinni. Film opiera się raczej na akcji i rozlewie krwi. W praktycznie każdym ujęciu walki leje się potok czerwonej substancji. Ale tak chyba zawsze było w „Underworld”. Efekty specjalne są oczywiście na wyższym poziomie niż we wcześniejszych częściach, ale jednak nie tak dobre jak na nasze czasy mogłyby być. Niektóre momenty wyglądały dość sztucznie, a trzeba przyznać, że we współczesnym kinie rzadko kiedy możemy spotkać się z takim minusem. Technika idzie do przodu, prawda?

Jeśli chodzi o obsadę. Najczęściej widać Kate Beckinsale, która gra główną bohaterkę i muszę przyznać, że to dobra aktorka i świetnie pasuje do tej roli. Niestety reszta nie jest godna wspomnienia słowem. Delikatnie mówiąc nie są oni praktycznie zauważani. 

Chyba jedynym czarem całej tej serii jest właśnie Selena. Wampirzyca o krótkich czarnych włosach, niesamowicie niebieskich oczach i genialnym charakterze. A jej ubiór? Ponętny gorsecik i obcisłe lateksowe spodnie i długie glany. Trzeba przyznać, że jej wygląd na plakacie naprawdę zachęca do obejrzenia filmu, ponieważ wampiry właśnie w takim wydaniu są pożądane. Większość raczej nie przepada za tymi „świecącymi się jak brokat”. W końcu dlaczego nazywamy je dziećmi nocy? „Underworld” przynosi nam właśnie krwiopijców, których starsi odbiorcy sobie wyobrażają. Przerażające kły, lodowate oczy, żądne krwi.

„Underworld: Przebudzenie” jest filmem, który polecam w związku z moją sympatią do tej serii. Mimo wszystko moim zdaniem część trzecia „Underworld: Bunt Lykanów” jest najlepsza z wszystkich, które do tej pory wyszły i będę trzymać się tego zdania przez długi czas.

Ocena: 6/10