Druga część trylogii „Igrzysk Śmierci”, czyli „W pierścieniu ognia” przedstawia wydarzenia po Głodowych Igrzyskach. Nareszcie Katniss może odetchnąć i przestać walczyć o życie swoje i Peety. Tylko, czy na pewno? W końcu swoim incydentem rozzłościła Kapitol i wznieciła zamieszki w Dystryktach. Dochodzi do buntu, który spowoduje rozlew krwi. Poza tym zbliża się Ćwierćwiecze Poskromienia. Wiecie co to oznacz? Tak. Katniss wraca na arenę, a Kapitol z całą pewnością zechce zakończyć jej życie. Poza tym teraz będzie zmuszona walczyć z innymi doświadczonymi uczestnikami, którzy zwyciężyli Głodowe Igrzyska. Będzie o wiele trudniej niż ostatnim razem.

„Człowiek się dostosowuje i wydaje mu się, że jakoś sobie poradzi, bo przecież nie jest tak źle, aż tu nagle...”

Młoda dziewczyna wie, że teraz już na pewno, przeżyje tylko jedna osoba i to nie będzie ona, dlatego całym swoim sercem ochrania Peetę. Jednak coś jest nie tak i okazuje się, że wszystkie przysięgi zostają złamane, a Katniss została wrzucona w potok kłamstw. Bohaterka musi sobie zadać pytanie. Komu tak naprawdę może ufać? Jest najprawdopodobniej sama pod władzą Kapitolu, który już rozpisuje jej życiorys.

 „W pierścieniu ognia” wywołało we mnie wiele sprzecznych uczuć, lecz na początku wspomnę, że mimo wszystko zostałam ponownie oczarowana. To świetna historia jednak Suzanne Collins nie użyła swego potencjału. Z pewnej strony Ćwierćwiecze było inną wersją Głodowych Igrzysk, tylko zostały one podkolorowane i bardziej brutalne. Ale za to ekscytujące i przerażające jak zawsze. Jest to raczej tzw. lepsza części książki. Początek trochę mnie przestraszył, ponieważ był dość monotonny. Suzanne wciągnęła nas w wir uczuć Katniss odnośnie Peety i Galea. Perypetie miłosne związane z tym  drugim panem niezbyt mi pasowały. Może dlatego, że należę do organizacji zwanej „Team Peeta” ;). Mimo wszystko było to dość nudnawe. Jednak wywoływało prawdziwe uczucia i  współczucie odnośnie głównej bohaterki. Tym razem z Kastniss ukazuje swoją słabszą stronę. Strach przed powrotem na arenę, przed przyszłością. I bardzo dobrze, ponieważ stała się ona bardziej ludzką postacią, a nie maszyną do zabijania. Autorka ukazuje, że jest to także zagubiona dziewczyna.

Ponownie spotykamy się z łatwym językiem współczesnym. Całość czyta się szybciutko. Tak jak mrugnięcie okiem, tak szybki książka się kończy. Dlatego radzę mieć przy sobie kolejną część. Taka rada dla niecierpliwych.

„Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.”

Książka mnie wzruszyła, a kilka razy moje serce biło w szybszym tempie niż zazwyczaj. Dawno nie spotkałam się z lekturą, która by mnie tak wciągnęła. Lecz czegoś mi tu brakowało. Jakiegoś małego elementu, przez co „ W pierścieniu ognia” jest gorsze od pierwszej części. Po prostu mam wrażenie, że Suzanne Collins sprzedaje nam to samo tylko w innej wersji. Ale uwierzcie mi i tak jestem jej za to wdzięczna. Świat Katniss naprawdę mnie wciągnął i cieszę się, że miałam okazję go odwiedzić.

Po raz kolejny polecam trylogię „Igrzysk Śmierci” to nie jest strata czasu.

Ocena: 9/10